All Creatures Great and Small

We gaan vanavond onze laatste nacht in.

En we hebben de laatste overnachting in een " hide-out" afgezegd. We moeten namelijk rond 9 uur  in de ochtend wegrijden richting het vliegveld en zouden anders pas rond die tijd uit de hut terugkomen, zonder slaap, douche of ontbijt.

Vanavond slapen Frank en ik, helemaal alleen hier op het terrein van het basiskamp, waar alle kamers open zijn, tientallen auto's van gasten staan die vannacht allemaal in het bos verblijven, inclusief het Franse echtpaar dat hier verblijft en waarvan de camper met kat en teckel vanavond onbeheerd 15 uur wachten op hun terugkeer, en waar de gemeenschappelijke ruimte en keuken wel met een slot is afgesloten door de vervangende beheerder. (Waardoor ik me wederom afvraag waarom onze kamers met al onze persoonlijke spullen en camera;s niet afgesloten hoeven te worden en waarom wij geen sleutel van de kamer (konden) krijgen?!)

Maar nu de traktatie:

We hebben afgelopen nacht zo'n ongelofelijke traktatie gehad: de eerste; tweede en derde Veelvraat van ons leven. Vastgelegd op film en card en back-up EN in ons geheugen. Wat een prachtige, leuke, intrigerende, bijzondere dieren. Wat een mooie vacht en hij loopt alsof hij zweeft. En snel dat ze zijn!

Het schijnt zo bijzonder te zijn dat we ons mogen rekenen tot een select gezeschap/kleine groep van gelukkigen die er ooit een in het wild hebben gezien. Zelfs van de lokale bewoners heeft het merendeel er nog nooit eentje gezien, zo blijkt.

Foto volgt later en wat hebben we nu nog te wensen? Dit keer hebben we in twee nachten: 2 wolven, 2 beren, minstens 3 veelvraten en een Moose gezien.

Ook al zitten we vlak bij de Russische grens (zo'n 500 meter)  in een stuk dat door beide partijen " niemandsland" wordt genoemd,  waar niet gejaagd mag worden, er wordt ook hier gestroopt, gejaagd en getraind met honden voor de berenjacht. We hebben vannacht geblaf gehoord en vroegen hier vandaag naar.

Terwijl we in de " hide-out"  zo ver van de bewoonde wereld afzitten dat het over zandpaadjes een uur rijden is voor je er bent, gemeten vanaf het basiskamp, dat al ver van de civilisatie afligt, hoor je dan hondengeblaf.

In de wijde omtrek woont er niemand, zijn er geen wegen, dorpen, huizen of wat dan ook. De stilte is dan ook letterlijk oorverdovend en je hoort het bloed door je eigen oren stromen. Je hoort het ritselen van de wind door de blaadjes aan de struiken en de bomen.

Wil je rust, is dit HET land bij uitstek. Je hoort of ziet niemand. De natuur is vergelijkbaar met de natuurparken van Canada, maar er ontbreekt een belangrijk deel: er zijn GEEN dieren te zien of te horen. Je kan hier honderden kilometers rijden of wandelen maar zal niets zien. Geen roofvogels te bekennen: wordt op gejaagd. Geen zoogdieren te zien: wordt op geschoten. In een land zo groot als 40 keer Nederland met zo veel ruimte en nog zo veel bossen en natuur, vinden wij, dierenliefhebbers als wij zijn, het ontbreken van dieren "armoede". Wij vinden het een gemis. Dat ontbrekende stuk zou hier zo iets moois van te kunnen maken. Fotografen zouden komen om te

kunnen " schieten"  en daar zouden ze hier flink wat geld aan kunnen verdienen.

Helaas een lange termijn gedachte en die slaat hier net zo min aan als in grote delen van Amerika.

Finnen zijn aardige, vriendelijke en doorgaans ongecompliceerde mensen, maar Finnen vinden het een recht om te jagen. Zoals in de donkere tijden zou het hun mannelijkheid bewijzen.

Wie weet hoe je deze stupide gedachtengang kan omdraaien, mag het zeggen. Graag voor het ook hier te laat is en de enkele honderden nog levende beren en nog enkele tientallen levende wolven, ook hier, allemaal, zijn afgeschoten.