All Creatures Great and Small

1 Juni 2012

En dan is het bijna zover. Ruim een jaar geleden was er een speciale veiling voor het Berenbos en Frank had geboden op een reis naar Finland. We haalden hem binnen en konden hiermee in ieder geval een flink bedrag naar het Berenbos doorsluizen, maar ik had eigenlijk geen idee wat de reis zou inhouden.

Stukje bij beetje kwam er informatie door en wat bleek.....we zouden een paar nachten doorbrengen in een kijkhut midden in het bos, ver van iedereen verwijderd, in de hoop wat wilde dieren te fotograferen.

Hoe de hut er uit zag?

Je kon er niet liggen of staan,,,,,,zo liet Frank me weten, maar het zou bijna niet donker worden want we zaten dicht bij de poolcirkel enne, oh ja het is het muggenseizoen en dat schijnt daar nogal heftig te zijn.

Speciale muggenhoed gekocht.

Uitmuntend werkende Deet gekocht. Op het lijstje, broeken met elastiek om de pijpen gezet. T-shirt met lange mouwen aangeschaft. Leuk met die leeftijdsgebonden opvliegers van mij....

Maarre Frank, hoe moet dat dan als we niet kunnen liggen of staan? Nou......het is eigenlijk de bedoeling dat je niet slaapt 's avonds want dan komen de dieren...........en ik vroeg me af waarom ik blij was geweest bij het idee dit keer geen jetlag te krijgen.......

Maarre hoe gaat het dan met eten? Daarop moet hij het antwoord nog schuldig blijven.

Enne.....hoe komen we dan in het bos in dat vreemde land waar de borden in een onleesbare taal staan. Worden we gehaald en gebracht? En als er nou iets gebeurd s'nachts, wat dan? Kunnen die dieren niet binnenkomen als het een kijkhut is?

Nou, het zit dus zo, Frank heeft een auto gehuurd.En een maand geleden zei hij dat hij de navigator mee zou nemen en zat hij regelmatig met een scheve heeeeeeeeeeeele lieve blik te lachen als hij de reispapieren doornam. Soms kwamen er wat kreten uit, wat dan straat- of plaatsnamen bleken te zijn. Onuitspreekbaar en niet te onthouden. Hoe moeten we het dan vinden? Nou......(krijg zo langzamerhand de kriebels als ik dat woordje hoor want dan is t niet helemaal goed!!!!) het is maar 160 kilometer rijden vanaf het vliegveld, en het laatste stukje staat niet op de kaart...................LEUK. Ik krijg er steeds meer zin in.

Vandaag begin ik dus met malen. Ik moet het kattenvoer gaan regelen. De camera apparatuur moet bij elkaar gesprokkeld. (Oh ja, we kunnen maar 8 kilo handbagage meenemen................want we hebben een binnenlandse vlucht na de eerste.............en dat is een heel klein vliegtuigje, misschien hetzelfde als waar we mee uit het ondergelopen gebied in Hyder zijn gevlogen...(en het vertouwen dat dit geeft he..... ongelofelijk)) Het huis moet schoon (en handig dat we nu de tuin volledig om laten gooien en er dagelijks enige kuubs zand het huis ingelopen worden), ik moet wat extra dagen werken en de tijd begint een beetje te dringen.

Vakantie, heerlijk.

Zondag 18 Juni 2012

Het gevecht om de ruimte in de handbagage is begonnen en de lijstjes zijn uit de mottenballen gehaald. Het adreslijstje moet mee; de lijst met email adressen moet mee en het jaarlijkse " om-mee-te-nemen-af-te-strepen" lijstje wordt nagelopen.

Hoe krijg je in s'hemelsnaam handbagage maar tot 8 kilo, als je professionele fotoapperatuur mee wil nemen? Wat laat je thuis? Wat kan nog mee in de sporttas/koffer dus in het ruim?

(in mijn tasje van nog geen 10 kilo zitten al wat kleren; de waterkoker; 2 zitkussentjes; de verrekijker die bij hoge uitzondering niet in de handbagage mee gaat en twee doosjes met toast en 1 doosje met 4 hardgekookte eieren).

Nederland heeft net een doelpunt gemaakt via van der Vaart in de laatste kans die er is, die tegen Portugal.Yes!

Terwijl de temperatuur in Kajaani in eerste instantie gelijk opliep met Nederland, begint daar de klad te komen in het weer. De voorspellingen voor over twee dagen - dan vertrekken we - beginnen zo langzamerhand richting ernstige nattigheden te gaan. Het zonnetje is verdwenen en de temperaturen gaan naar beneden.

Met nog een werkdag en een dag om te ruimen te gaan, krijg ik een ongekende gelatenheid over me heen.................gaat dat wel goed????

nmiddels zit de helft van de cameraspullen van Frank in mijn rugtasje, gebroederlijk bij mijn Olympus en zijn broer de Panasonic. Ik dacht lekker licht te reizen....nou, daar weet Frank wel raad me.

Even kijken of het lukt, zo op de laatste avond voor vertrek.

Aangekomen op 300 km voor Calgary, op de Bow Valley Park Way op een prachtplekkie genaamd Castle Mountain Chalet. Hier kunnen de wolven, beren,elk, coyotes en al het andere dat op 4 voetjes loopt, langs de cabin en op de weg lopen. We hopen op snuifegeluiden vannacht.

Onwetend over de kwaliteit van het gebodene, zijn we plezierig verrrast met de luxueuze keuken in de cabin MET AFWASMACHINE (remember Vera) en een bubbelbad (jacuzzi) in de badkamer naast een douchecabine met zitgelegenheid. Wekkerradio met aansluiting voor Ipod en zeer moderne televisie en DVD speler. Wat wil een mens nog meer in de natuur.

Om de haverklap komt er een trein langs gedenderd (dat was dat bekende addertje onder het gras) die de toeter langdurig en zeer hard laat gaan. Niet om de dieren van het spoor te laten vertrekken, maar omdat om de hoek van onze cabin een overgang is................3 cabins van ons vandaan.

Dat wordt een lekker nachtje.

Zojuist stopte een trein die niet toeterde. Ik in de stress naar buiten want hij bleef staan en de bomen waren dicht. Met alarmlicht en alarmbellen. Er zal toch geen gewond diertje liggen?

Uit de gigantisch grote locomotief (de eerste van de drie) kwamen een aantal mannetjes. Er kwamen wat grote reistassen uit waarna er zich drie mannen weer het deurtje inwurmden - er weer eentje uitkwam om zijn koffiemok te pakken die hij vergeten was - en er uiteindelijk dus drie kerels bleken te worden afgezet in "niemansland" .

Ruim 25 kilometer de ene kant en ruim 30 kilometer de andere kant is namelijk pas het dichtsbijzijnde huis. Ik er naartoe want daar wilde ik het fijne van weten.

"Dag meneer, ik kom uit Nederland, een land waar je met twee uur rijden weer uit bent, en nu wil ik heel graag weten wat jullie hier doen en waarom jullie hier zijn afgestapt".

Het schijnt zo te zijn dat dit kleine treintje (maar 99 wagonnetjes) door deze man en zijn collega's gedurende de afgelopen 10 uur waren bereden. Als je niet 12 uur of langer machinist wil zijn moet je dit laten weten want dan wordt je afgelost. Hoe? Nou, je gaat met zijn allen vanaf startpunt mee en alleen een aantal werken, of je pikt onderweg een aantal verse collega's op. Dan bel je een taxi en spreekt af deze te ontmoeten op........overwegje-bij-de-derde-boom-rechtsaf of 30 graden westerlengte en 20 graden noorderbreedte offe..............bedenk maar iets.

ALS dan de klokken ook gelijk staan (een uur verschil tussen Alberta en British Columbia bijvoorbeeld), staat je taxi klaar om je naar huis te brengen - in dit geval Calgary - waar ze 3 uur later kunnen zijn.

Hij vertelde me dat normale diensten dus 12 uur bedragen en dat hij ooit een auto had gehuurd om thuis te komen. Dat duurde 7 dagen.

Wat een land.

Denk maar aan ons in jullie warme bedjes morgenavond. We vertrekken om 19.10 en hebben dan - na een hele dag doorgebracht te hebben op de uitgestrekte wegen en het vliegveld - een vliegreis van 9 uur voor de boeg.

Hou het gezond allemaal en bedankt voor de tijd die jullie hebben genomen om deze ellenlange (moet aan het land liggen) verhalen-met-verlengsnoer door te nemen.

Vanmorgen zat ik een kopje koffie te drinken voor het huisje terwijl Frank onder de douche stond.

In mijn ooghoek zag ik iets zwarts bewegen dus voorzichtig draaide ik mijn hoofd om en zag...............een groot grizzley mannetje dat langs het huisje kwam en vlak langs me liep. Langzaam bewoog ik mijn hand naar het raam en tikte voorzichtig op het glas, fluisterend:" Frank, beer".

geen reactie.

Toen ik dacht dat hij ver genoeg was, stond ik langzaam op, deed de deur open en riep zachtjes: :" Frank, beer".

geen reaktie.

G..verde, g....verde: (harder nu) :" Frank, beer".

Ja hoor, daar kwam hij, met natte haren verwilderd tevoorschijn:"zei je wat?"

JA :" Frank, beer".In no time had hij de camera in positie en terwijl het jongetje zich langzaam naar de boom bewoog om zich eens heerlijk aan te krabben kon Frank alle foto's van de wereld maken (neen we sturen ze niet op per mail). Ook de foto's waarbij de beer zich verlekkerd om een boomstronk schurkte en van puur genot door zijn hoeven ging en omviel (echt waar) heeft Frank kunnen pakken.

Wat een wereldvent!:)

We zijn overduidelijk al een tijd onderweg. Het wasgoed overtreft het aantal fris ruikende kledingstukken in de, nu bijna lege koffer.

Omdat we na ons ochtenduitje voor het eerst overdag buiten bij onze huidige verblijfplaats, met een warme kop koffie, de geheugenkaartjes (2e keer vandaag) legen en de batterijen op moeten laden, ga ik jullie proberen bij te praten.

We hebben "the hill" gedaan en kunnen met recht zeggen dat we behoren tot een select gezelschap. Eerlijk is eerlijk: als ik had geweten wat het inhield, had ik pertinent geweigerd hieraan mee te werken. Maar Frank had het wijselijk, geheim gehouden.

Stel je voor: je neemt een berg, eigenlijk zijn het kliffen en ze zijn heel stijl en heel erg hoog, klein afgrondje ernaast, geen hekwerkje of beschermingsrandje en daar blaas je met wat tnt een beetje weg, rij je een tractor overheen met sneeuwschuivertje, strooi je hier en daar wat zand overheen en noemt het "weg" .

Als je aan de klim begint staan er honderden waarschuwingen

dat je in de lage versnelling moet en

dat je reservebanden bij je moet hebben

en vooral niet moet afremmen op de normale manier omdat je anders het einde niet haalt zonder de boel in de fik te laten vliegen.

Voor de verandering is dit niet overdreven. Je begint met maar 9% helling maar deze loopt op naar 12%, 13....16 en eindigd op 18%.

Ik weet niet hoeveel meer want ik ben halverwege afgehaakt. Bijna aan het einde staat een bordje waarop staat "Freedom road" ,waarom?

Rond de jaren vijftig zijn de bewoners van Bella Coola hieraan gaan bouwen.

Waarom bouwen aan een begrip dat heet " The Hill"? Simpel. Aan de ene kant van deze berg ligt het achterland van een van de fjorden aan de westkust. Te bereiken vanaf Williams Lake.

Aan de andere kant ligt een stadje genaamd Bella Coola, alleen te bereiken vanaf de zee of door de lucht.

Omdat het technisch gezien, niet mogelijk was een weg te maken maar de bewoners van het dorp dit tenslotte niet meer accepteerden, hebben de mensen van dit kleine dorp uiteindelijk de weg zelf aangelegd. Een prestatie! Asfalteren is gewoon niet mogelijk en zal dus ook nooit gebeuren, maar toegang tot het vaste land is er nu dus wel.

(En ik weet al twee dagen dat ik diezelfde kl.....reweg morgen nog terug moet dus zal me vanavond misschien wel in de lorum drinken, dat schijnt hier redelijk gebruikelijk te zijn.)

Afgelopen dinsdag stond een boottocht gepland. Aangezien we pas rond 7 uur 's morgens genoeg licht hebben om de eventueel op komen dagende beren te kunnen fotograferen, gaan we om 6.00 uur op, maken koffie en ontbijt en gaan met onze half slaapdronken koppen op weg naar een plekje dat we hebben ontdekt waar de rivier vol zit met allerlei soorten zalm en forel en er met enige regelmaat dus ook beren verschijnen voor hun dagelijkse snack.

Tot een uur of 10.00 's morgens is het aantal beren dat ons plekje bezoekt redelijk druk te noemen dus of we om 9.00 uur op tijd konden komen voor ons boottochtje was nog maar de vraag. Gelukkig was het " slow" en verschenen we op tijd op de aangeduide plek om te constateren dat er een groot aantal boten lag, waaronder van de bilogen, rangers en overheidsdienaren en mensen van de kwekerij hier in de buurt. Wat bleek, de beren die wij op de ons bekende plek niet hadden gezien, hadden zich verzameld bij de boatlaunch en aangezien de beren altijd voorrang hebben moesten al deze mensen braaf wachten tot de lieve diertjes zich hadden volgevreten en dit plekje overlieten aan ons. Op het moment dat de beren zich uit de geliefde pootjes hadden gemaakt, was het een run op de bootjes en vertrokken de biologen, overheidsambtenaren en wij, inmiddels overvoerd met beren, naar de rivier.

Geen drol gezien natuurlijk de rest van de 6 uur durende trip.

Tussen de bedrijven door langs gegaan op een viskwekerij.

We kregen uitleg met foto's en al over de manier waarop ze eitjes en sperma oogsten hoe ze ze op laten groeien en uiteindelijk weer terugzetten op de plek waar hun ouders ooit gepaaid zouden moeten hebben.

Maar dan vandaag......................................we doen namelijk alles in twee.

Vandaag, vrijdag, oog in oog gestaan met 16 beren (en ik hoor zojuist dat ik 600 foto's heb gemaakt......vandaag!) en op korte afstand. Tussen de 5 meter en 15 meter. Bald eagles te kust en te keur. Pleuresheet en een zon waarbij je levend verbrand, dus zaten die gladjakkers van een witkop ("lullo's zoals we ze noemen) natuurlijk allemaal met tegenlicht in de bomen.

Niet te fotograferen, maar wel krijsen.

De ijsvogeltjes kwetterden vrolijk om ons heen en de zaagbekken waren gestoord. Tot op de bodem kon je kijken naar de honderden vissen.

De mooiste zalm: coho, sockeye, pink en chum, waarnaast forel en andere kleinere opdondertjes.

Kortom, als we klaar zijn sturen we een paar foto's door. Genieten hier, dus hebben we er maar een glas Merlot op gedronken.

Hou het gezond, dat doen de beren ook.